|
DE TREKHARMONICA
Eerst even een hardnekkig misverstand uit wereld helpen: een trekharmonica is geen accordeon.
De trekharmonica ontstond in de 19e eeuw en werd b.v in Bretagne in die tijd veel door vrouwen bespeeld
bij de begeleiding van dansen.
Het accordeon is van veel jongere datum. Het zijn totaal van elkaar verschillende instrumenten die ook
een totaal verschillende manier van bespelen vragen.
Het belangrijkste verschil is de „wisseltonigheid” van de trekharmonica. De trekharmonica heeft
hierdoor weinig overeenkomst met het accordeon maar veel meer met de concertina en het bandoneon.
Onder één toets zitten bij de harmonica twee verschillende tonen. Bij het induwen van de balg klinkt
een andere toon dan bij het uittrekken. Het is vergelijkbaar met het zuigen en blazen bij een mondharmonica.
De muziek die wordt gemaakt op een trekharmonica krijgt hierdoor een heel eigen karakter.
Op het eerste gezicht lijkt die wisseltonigheid een extra moeilijkheid ten opzichte van het accordeon.
Het tegendeel is echter waar. Het bespelen van het instrument krijgt hierdoor juist een sterk gevoelsmatig
en ademend karakter.
Voor de beginnende speler die verbinding weet te maken met dit „ademend” principe geeft het
instrument meestal geen grote problemen.
De trekharmonica is ontworpen om „uit het hoofd” te bespelen. In Engeland zegt men „by heart”
wat ongetwijfeld beter uitdrukt waar het om gaat.
Het instrument spreekt zowel de speler als de toehoorder sterk in de emotie aan.
|
